Yeditepe Üniversitesi ve Onun Ciciş Köpekleri :)
Çoğumuzun çocukluğu doğadan korkarak ve doğamızdan çekinerek yaşamakla geçer.Hatta kendi doğamızdan da zaman zaman utanır ,sıkılır ve duygularımızı saklamaya çalışırız.Ama benim bahsetmek istediğim bizim doğamızdan çok, hayvanlarımız ve onların doğası.Köpekler en sadık dostlarımızdır,derler.Öyle midir? Acaba düşünemeyip,plan kuramadıkları ve doğalarının farkında olup kendini gizleyemedikleri için midir? Cevap evetse, neden o zaman insanlar çekingendirler? Biraz psikoloji, ucundan felsefe ve edebiyat kuramlarını alt üst etmeden konumuza dönelim.
Çok küçükken öcü gelir, köpek ıssırır , kedi tırmalar , aman dikkat et kurbağa zıplıycak sözlerine aşina büyüdüm.
Şimdiyse bu okulda, kedi ,köpek,güvercin ve hatta yılanlarla iç içeyim.O görmediğim yılanlar, ama varlıklarını biliyorum.Uçsuz bucaksız bir ormanda kurulu okulumuz ,tabiki yılanlarıda ağırlayabilecek kadar sevecen.Köpekler için aynı şeyi söyleyemiycem, ne zaman yemekhaneden elimde yemekle çıksam ,yanıma birisi gelsinde yürüyelim diye beklerim.Evet beklerdim. Ama artık bunca zaman bana sesini bile yükseltmemiş köpekleri, sizi tanımayan insanların tavırlarından sonra nasıl bağrınıza basmazsınız bunu da sormak isterim.
Sözün kısası ben bu yazıyı okulumdaki köpekleri çok seviyorum ve onlarla yaşamaktan çok mutluyum demek için yazdım.
Yeditepe'nin görkemli ama bir o kadarda sevecen kampüsünde doğayla iç içe olmayı öğrendim .
Arkadaşlar, betonlardan kaçın,doğaya yaklaşın.
Para ve çıkar algısından kaçın , doğallığa alışın.
Paylaşımlarınızı sürekli takip ediyor ve çok beğeniyorum . Plastik çöp konteyner olarak paylaşımlarınızın devamını bekleriz .
YanıtlaSil